For our trip to Cappadocia we planned our hot air balloon ride in advance, and after seeing all those balloons from our hotel terrace the first morning, we couldn’t wait any longer to make the flight ourselves. The day started at around 5 am with the pick-up from the hotel. We were driven to the company office for quick breakfast and some paperwork before setting off with their minivan to the take-off site.
ตีห้ากว่าๆรถจากบริษัทที่จองทัวร์บอลลูนแวะมารับจากโรงแรม ไปที่ตึกหนึ่งในเมืองโกเรเม่ (Göreme) เพื่อทานอาหารเช้า ห้องนั้นเต็มไปด้วยคณะทัวร์ชาวจีน บ้างกำลังตัก บ้างนั่งทานอาหารเช้าแบบบุฟเฟ่ต์กันอยู่ โต๊ะถูกจองเต็มหมดแล้ว ฉันกับสามีเลยหยิบน้ำส้มหนึ่งแก้วกับขนมปังคนละชิ้น เข้าไปนั่งในห้องกระจกเล็กๆที่ดูเหมือนเป็นออฟฟิศ ในนั้นมีคนจีนอยู่แล้วสองคน คนหนึ่งพูดอังกฤษได้ ทั้งคู่กำลังพยายามต่อรองกับเจ้าหน้าที่คนตุรกีเพื่อขอเงินคืน เท่าที่จับใจความได้คือ มีเพื่อนคนหนึ่งแจ้งยกเลิกล่วงหน้า 2 วัน และอีกคนเปลี่ยนใจกระทันหันเนื่องจากกลัวความสูง! ทางเจ้าหน้าที่ก็ไม่ยอมลดราวาศอก เถียงกันไปมาอยู่สักพัก คนจีนด้านนอกเริ่มทยอยเข้ามาสมทบจากสองเป็นสาม “เสิ่นเมออ่า? ปู๋ห้วยอา.. บลาๆๆ” ส่งภาษาจีนถามไถ่กันว่าเกิดอะไรขึ้น ตามมาด้วยคนที่สี่.. ห้า.. และหก ทำเอาห้องดูแน่นไปถนัดตา ทีมจีนช่วยกันส่งเสียงซาวด์แทรคแบบเซอร์ราวด์ไม่ลดละจนเจ้าหน้าที่ชักลนลาน เริ่มหาช่องไฟเถียงไม่ทัน ฉันและสามีนั่งกินขนมปังลุ้นตามไปอยู่เงียบๆ อีกไม่เกินอึดใจ ทีมจีนมุงก็เป็นผู้กุมชัยชนะ ได้เงินรีฟันคืนไปตามระเบียบ เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ทีมเวิร์คที่ดีจะพาเราสู่ชัยชนะ!! สามีหันมาบอกว่า “เธอเลือกที่นั่งได้ดีจริงๆในนี้นี่สนุกกว่าข้างนอกเยอะเลย”
Hot air balloons have no way to control direction, so every morning the pilots need to check the winds and decide the best spot for the flight. It was dark and cold at first, but watching all those balloons getting ready to depart was very exciting itself, just as the daylight was starting to appear. Our standard sized balloon could hold up to 16 passengers plus the pilots; we were from many different nationalities across the world, despite most other tourists were Chinese in the other balloons.
ไกด์มาประกาศรายชื่อเป็นกลุ่มๆเพื่อขึ้นรถตู้ คันของเราคือรวมมิตรสารพัดชาติ นอกนั้นคันอื่นเป็นคนจีนล้วนๆ (รอดละตรู 555) กัปตันเข้ามานั่งและแนะนำตัว คนนี้ดูท่าทางเป็นหัวหน้าใหญ่ ดูภูมิฐาน แต่ก็แฝงด้วยอารมณ์ขัน รถขับไปถึงจุดที่ต้องขึ้นบอลลูน ฟ้ายังมืดอยู่ อาศัยไฟจากที่อัดแก๊สทำให้พอมองเห็น ฉันตื่นเต้นมาก จ้องมองลูกบอลลูนขนาดมหึมาที่กำลังถูกอัดแก๊สค่อยๆพองลมขึ้นแบบตาไม่กระพริบ หลายลูกเริ่มลอยขึ้นไปแล้ว.. และในที่สุดก็ถึงตาเรา ทุกคนทะยอยปีนเข้าไปในตะกร้าจนครบ 16 คน บอลลูนลูกหนึ่งสามารถจุได้ 18 คน (เผื่อไว้ให้ กัปตันกับลูกเรือ 2 คน) บอกแล้วว่ามันขนาดมหึมา!
It’s hard to describe the feeling of raising up to see the sunrise from 1000 meters of altitude, a bit like taking a very special elevator powered by fire burners! The pilot was very nice and funny, playing some music to relax the nervous people; or maybe that wasn’t his point, since his favourite tune was ‘Skyfall’.
และแล้ว.. บอลลูนของเราก็ยกตัวขึ้นจากพื้น ลอยขึ้นทีละนิด ทีละนิด สะเปะสะปะเล็กน้อยตอนออกสตาร์ท พอเริ่มเข้าที่กัปตันก็เร่งความเร็วให้ลอยสูงขึ้น จังหวะนั้นเริ่มรู้สึกหวิวๆ ไม่กลัวนะ แต่ไม่กล้ายื่นอวัยวะใดๆออกไปนอกตระกร้า มือข้างหนึ่งเกาะขอบตระกร้าไว้แน่น ส่วนอีกข้างกุมมือถือพร้อมถ่ายรูป (ฮ่าๆ) จนแตะที่ระดับความสูง 1,000 เมตร กัปตันหยุดคันเร่ง ฉันเริ่มกวาดตามองไปรอบๆ โอ้พระเจ้า! มันยอดมากกกกก นี่เรากำลังลอยอยู่ท่ามกลางบอลลูนนับร้อย!!
พระอาทิตย์เริ่มโผล่พ้นขอบฟ้า จะมีสักกี่ครั้งในชีวิตที่ได้ดูพระอาทิตย์ขึ้นในขณะที่ตัวเรากำลังลอยอยู่บนฟ้า ที่สุดนะโมเม้นท์นี้! ขณะกำลังเพลิดเพลินดื่มด่ำกับบรรยากาศ เสียงทุ้มทรงพลังของ Adele ในเพลง Skyfall ก็คลอมาเบาๆ “This is the end.. Hold your breathe and count to ten..” ตอนนั้นเอง ลูกทัวร์เริ่มมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ต่างมองหาที่มาของเสียง หันมาเจอคุณกัปตันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก้มกดมือถือเล่นอยู่ จัดเพลงถัดมาได้กินใจไม่แพ้กัน My heart will go on จาก Titanic (เอาที่สบายใจเลยลูกพี่!) เผลอแป๊บเดียว ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว โธ่.. กำลังสนุกเลย! (จริงๆคือเพิ่งเริ่มกล้ายื่นมือยื่นหน้าออกนอกตระกร้า 555)
The hour-long flight went very quick, it was incredible to be part of this experience, up in the sky with all those balloons looking at the landscape below and around us. The landing is another interesting part, since being dependant on the wind means you are never sure when you are going to land, and the pilot needs to advise the ground crew by radio so they can come to pick you up wherever you will end up. A (non-alcoholic) drink and first-flight certificate followed. Let me tell you though: it will not be my last flight. I cannot wait to take the sky again on another balloon somewhere else in the World, there is hardly a better way to enjoy the scenery.
จะว่าไปที่ลุ้นที่สุดคือตอนลงจอด เราไม่รู้เลยว่าจะได้ลงจอดที่ไหน ขึ้นอยู่กับลมจะพัดพาลูกบอลลูนไป ฉะนั้นกัปตันต้องคอยส่งสัญญาณบอกพิกัดกับรถที่จะมารับอยู่ตลอด รถหนึ่งคันต่อบอลลูนหนึ่งลูก วันๆนึงมีบอลลูนขึ้นประมาณ 150 ลูก ไหนจะพนักงานอีก ธุรกิจนี้ใหญ่โตใช่เล่นแฮะ กัปตันเอาบอลลูนลงจอดสนิทกับพื้นโดยสวัสดิภาพ เย้! (ปรบมือสิคะรออะไร) ตามธรรมเนียม กัปตันเอาแชมเปญมาเปิดฉลองแก่ผู้รอดทั้งหลาย แถมยังมอบประกาศนียบัตรเพื่อเป็นเกียรติแก่วงศ์ตระกูลให้ด้วย (แต่ขวดที่เปิดรู้สึกจะไม่มีแอลกอฮอล์นะ อาจจะกลัวว่าเช้าเกินไปละมั้ง) ตำนานการเปิดแชมเปญฉลองมีอยู่ว่า วันแรกที่ สองพี่น้องตระกูล Montgolfier (มงต์โกลฟิเอร์) ผู้คิดค้นประดิษฐ์ hot air balloon เอาบอลลูนลอยขึ้นได้สำเร็จ ตอนขาลงจอด ดันไปทำให้สวนของเพื่อนบ้านเสียหาย จึงนำแชมเปญไปให้เพื่อนบ้านเป็นการไถ่โทษ ตั้งแต่นั้นมาทุกครั้งที่นำบอลลูนลงจอดสำเร็จ จึงถือเป็นธรรมเนียมปฏิบัติสืบมา
*อ้อ ลืมบอกไป เราซื้อทัวร์บอลลูนกับบริษัท Turkiye Balloons นะ บริการดี และเอ็นเตอร์เทนเก่งมากเลยล่ะ กัปตันบอกว่าถ้าไม่รีวิวให้จะตามไปจัดการเรียงตัว วุ่นวายจริงจริ๊งพ่อคนนี้!
Moody Everywhere 
You guys are on a roll. Happy I followed your blog!
LikeLiked by 1 person
Wow.. That’s very kind of you! We’re new here, still try to figure it out..
LikeLiked by 1 person